Algier. Rock the Casbah

Już podczas podróży do Maroka i Tunezji poznałam urok krajów Magrebu, stanowiących jedyną w swoim rodzaju fuzję kultury arabskiej i francuskiej w śródziemnomorskim wydaniu. Tym razem udało mi się na chwilę odwiedzić dużo bardziej nieprzystępną i odizolowaną Algierię. O ile Maroko i Tunezja, to kraje wybitnie turystyczne, o tyle sektor turystyczny w Algierii niemal nie istnieje. A kraj już na pierwszy rzut oka ma niesamowity potencjał – piękne, piaszczyste plaże, łagodny, śródziemnomorski klimat, gościnni mieszkańcy i pyszne, orientalne smaki. A wszystko rzut beretem od Europy, zaledwie 3 godziny lotu z Frankfurtu czy Paryża. Od razu więc zadałam sobie pytanie – o co tak właściwie chodzi? Na szczęście Google jak zwykle mnie nie zawiódł i udzielił szybkiej odpowiedzi. No cóż, na pewno zagrożenie terroryzmem w dzisiejszych niespokojnych czasach nie zachęca potencjalnych przyjezdnych i nie robi krajowi najlepszej reklamy. Odstrasza też niemal całkowity brak turystycznej infrastruktury. Największym problemem dla chętnych odwiedzić ten kraj jest jednak konieczność uzyskania wizy, co wybierając się w podróż indywidualnie i nie dysponując zaproszeniem od poświadczającego za nas Algierczyka niemal graniczy z cudem. Algieria w poprzednich latach niemal całkowicie oparła gospodarkę na surowcach – zwłaszcza ropie i gazie, zupełnie ignorując potencjalne przychody płynące z turystyki. Ponoć w najbliższych latach jednak będzie dążyła do dywersyfikacji w tym zakresie, w związku z czym może bardziej otworzy się na przyjezdnych.

Dzieciaki bawiące się w chowanego

Gdy tylko przylecieliśmy, skontaktowaliśmy się z Nabilą, byłą stewardessą, która postanowiła powrócić w swoje strony i zająć się organizacją wycieczek. Jako, że tego dnia miała akurat lot, wysłała w zastępstwie kolegę – Rafika.  Przyjechał on po nas do hotelu i zabrał na przejażdżkę po mieście. Od razu można zauważyć, że sceneria zdominowana jest przez biel i błękit. Zarówno wielkie blokowiska na przedmieściach, jak i piękne kolonialne kamienice pomalowane są w tych właśnie barwach.

Pnąc się w górę wąskimi, stromymi uliczkami dojechaliśmy do neobizantyjskiego kościoła Notre Dame d’Afrique bardzo przypominającego bazylikę Sacre Coeur na paryskim Montmartre. Z placu, na którym się znajduje rozpościera się panoramiczny widok na całe miasto.

Notre Dame d'Afrique

Następnie zjechaliśmy nieco niżej i już pieszo zagłębiliśmy się w labirynt uliczek starego miasta, zwanego tu kasbą. Jego historia sięga XVII wieku i w pełni zasłużenie doczekało się miejsca na liście UNESCO. Niestety większość kamienic jest w stanie ruiny i trzymają one pion ostatkami sił dzięki wymyślnym drewnianym konstrukcjom stanowiącym wsparcie dla spękanych murów. Jak mówił Rafik, miasto planuje rewitalizację tej dzielnicy, ale miałoby się to wiązać z przesiedleniem mieszkańców żyjących tu od pokoleń, na co, co zrozumiałe nie chcą oni się zgodzić.

Wszechobecne pomarańcze

W wielu budynkach można znaleźć tarasy, z których rozpościerają się obłędne widoki na białe mury casby

Tego dnia jednak kasba sprawiała wrażenie całkowicie opustoszałej. Wszystkie okiennice były zamknięte, a jedyne życie wnosiły tu przemykające tu i ówdzie koty. Jak się okazało, w związku z weekendem większość mieszkańców wyjechała w pobliskie góry aby zobaczyć śnieg. Gdy opuściliśmy mury kasby i dotarliśmy do nowszej części miasta przypominającej do złudzenia francuskie bulwary, trochę się ożywiło. Akurat miał miejsce targ weekendowy, wszędzie sprzedawano zarówno arabskie pieczywo, jak i klasyczne bagietki, niesamowicie aromatyczne pomarańcze i absurdalnie słodkie, smażone na głębokim tłuszczu słodycze. Na placach rozstawione były telebimy, na których wyświetlano mecze rozgrywanego akurat Africa Cup i w mieście panowała gorąca, turniejowa atmosfera.

Qualb El Louz - pyszny deser na bazie mielonych orzechów włoskich, którego mały kawałek może doprowadzić do zapaści cukrzycowej

Po szybkich zakupach przysiedliśmy na chwilę na herbatę w miejscowej kawiarni. Podobnie jak w Maroku, czy Tunezji, przesiadywanie w kawiarniach to wybitnie męskie zajęcie i trudno zobaczyć gdziekolwiek kobietę siedzącą przy stoliku. 

Na koniec dnia wjechaliśmy na wzgórze, na którym znajduje się ogromny, majestatyczny pomnik Chwały i Męczeństwa górujący nad miastem. Upamiętnia on wojnę Algierii o niepodległość toczącą się w latach 1954-62. Co ciekawe, jest tu też polski akcent – pomnik został zaprojektowany przez polskiego rzeźbiarza Mariana Koniecznego. W momencie, gdy dotarliśmy na wzgórze, zaczął padać deszcz. Wróciliśmy do hotelu całkowicie przemoczeni, więc najbardziej sensowną rzeczą wydał mi się ciepły prysznic i zamówienie pikantnej, rozgrzewającej zupy pełnej orientalnych przypraw – shorby.

Pomnik Chwały i Męczeństwa

Jako, że hotel znajdował się daleko od miasta, na następny dzień zaplanowałam sobie poranny spacer wzdłuż plaży do pobliskiej wioski. Gdzie się obudziłam, okazało się jednak, że deszcz nie przestał padać nawet na chwilę a na morzu panował potężny sztorm. Usiadłam więc sobie w fotelu, włączyłam "Rock the Casbah" The Clash i przyglądałam się przez okno nieprzyjaznym, wzburzonym siłom natury. Ciepły, przytulny pokój wypełnił zapach jednej z kupionych poprzedniego dnia pomarańczy i żaden wicher, ulewa czy kłębiące się na morzu bałwany nie były w stanie zmącić mojego dobrego nastroju. 

           

Uganda. Nad jeziorem Wiktorii

Zachód słońca nad Jeziorem Wiktorii

Kocham moją pracę za to, że pozwala mi dotrzeć w miejsca, których inaczej raczej nie byłoby mi dane odwiedzić. Na pewno zalicza się do nich Uganda. Stolicą jest Kampala, ale lotnisko znajduje się w oddalonym o ok. 30 km Entebbe. Nocleg dla załogi przewidziany jest w pięknym resorcie Munyonyo położonym u brzegów Jeziora Wiktorii. Mimo, że nie dzieli go od lotniska wielka odległość, to przejazd zajął nam zaskakująco dużo czasu ze względu na remont drogi. Przedzieraliśmy się przez wertepy w tumanach kurzu, zdecydowanie jakiś porządny 4x4 byłby tu bardziej adekwatnym pojazdem niż nasz rozklekotany busik. Za oknem migały afrykańskie pejzaże – bajecznie kolorowe stragany, szalone motocykle boda-boda służące tu za publiczny transport, gliniane chatki i niemal płomienista czerwień tutejszej ziemi. Czasem przejeżdżaliśmy tuż obok brzegów jeziora, już na pierwszy rzut oka łatwo uzmysłowić sobie fakt, że jest to drugie największy słodkowodny akwen świata. Tak naprawdę na pierwszy rzut oka zdecydowanie bardziej przypomina morze, tym bardziej, że jego powierzchnia była lekko zmarszczona, a fale wylewały się na brzeg.

Resort Munyonyo to popularne miesce ślubnych sesji fotograficznych

Najpopularniejszy środek transportu - motocykle boda-boda

Podróż była męcząca, ale u jej kresu czekała nagroda. Resort okazał się przepiękny, a pracownicy przywitali nas wyjątkowo serdecznie. Gdy weszłam do mojego pokoju poczułam się zupełnie, jakbym przeniosła się na karty powieści „Pożegnanie z Afryką”, pomieszczenie było w całości spowite zawieszonymi przy suficie moskitierami. Dało mi to też do zrozumienia, że zagrożenie malarią jest tu całkiem realne, więc na wszelki wypadek przed wyjściem sięgnęłam po repelent na komary…

Widok z tarasu. Resort Munyonyo

Pokój spowity w moskitiery

Ośrodek kusi wieloma atrakcjami, choćby jazdą konno, czy jedynym basenem olimpijskich rozmiarów we wschodniej Afryce, który postanowiłam odwiedzić następnego poranka. Gdybym jednak zaległa w resorcie, jak bardzo komfortowy by nie był, nie byłabym sobą. Na szczęście okazało się, że kilka innych osób też miało ochotę zobaczyć kawałek prawdziwego świata poza ogrodzeniem. Wsiedliśmy więc do małej motorowej łódeczki, której zanurzenie było dosyć niepokojące i popłynęliśmy na pobliski cypel, gdzie znajdowała się wioska Ggaba. Jej mieszkańcy byli nami zaintrygowani nie mniej, niż my nimi. To, co pierwsze zwracało uwagę to niezliczona liczba straganów z pięknie wyeksponowanymi owocami i warzywami. Warto wiedzieć, że w Ugandzie uprawia się najwięcej owoców tropikalnych w całej Afryce, a zwłaszcza banany, ananasy i awokado, które są tutaj wielkości piłki do rugby. Tutejsze marakuje nie mają sobie równych, przysięgam! Ceny okazały się w dodatku symboliczne, nawet z „podatkiem turystycznym”, więc wszyscy wpadliśmy w szał zakupów. Jednocześnie mieszkańcy, a zwłaszcza dzieciaki, byli nami szczerze zainteresowani, zagadywali nas i pozdrawiali. Zaciekawiła mnie formuła sprzedaży owoców, każdą sztukę kupuje się z precyzyjnym uwzględnieniem terminu spożycia, tzn. można poprosić o 1 awokado na dziś, 1 na jutro i 1 na przyszły tydzień. Sprzedawca spojrzy na dostępne owoce okiem eksperta i wyłowi te idealnie dopasowane do naszych potrzeb. Świetny system, tego nie uświadczymy w Tesco albo Carrefourze.

Targ owocowy w Ggaba

Kluczyliśmy przez moment po labiryncie bazaru. Bogactwo barw i kolorów, a jednocześnie bezmiar biedy nieco nas przytłaczały. Wszyscy jednak wydawali się uśmiechnięci, skupieni na dniu dzisiejszym i na braniu z życia tyle, ile się da. Biegające dookoła dzieciaki miały mnóstwo śmiechu podczas zabawy w toczenie zużytych opon.

Po pewnym czasie postanowiliśmy wrócić na naszą łódkę. Po drodze zatrzymaliśmy się przy jednym z licznych straganów serwujących, ulubiony lokalny fast-food, czyli tzw. rolexy. Są to naleśniki ćapati, w które zawija się smażony na blasze omlet z dodatkiem warzyw, kapusty i papryczki chili. Całkiem smaczne na zabicie pierwszego głodu. Za to już w resorcie podczas kolacji przy dźwięku świerszczy i komarów na moim talerzu znalazła się tilapia wprost z jeziora Wiktorii.  

Stanowiska z rolexami

Produkcja rolexa

Uganda, z wyjątkową, wręcz słynną w Afryce otwartością i gościnnością mieszkańców, wspaniałą przyrodą i przyjemnym klimatem jest swego rodzaju Afryką w pigułce, naprawdę ma wspaniały potencjał do rozwoju turystyki na szerszą skalę. W dodatku sytuacja polityczna jest tu dosyć stabilna, co niestety nie przedkłada się na dobrobyt mieszkańców, ale sprawia, że jest tu w miarę bezpiecznie. Stabilna, tzn. głową rządu od ponad 30 lat jest jedna i ta sama, nie do końca demokratycznie wybrana osoba – Yoweri Museveni.

Komitet pożegnalny

Co tu dużo mówić, pierwszy pobyt bardzo mnie zachęcił i z niecierpliwością czekam na kolejną podróż w tamte strony. A tymczasem dojadam ostatnie ugandyjskie marakuje, tego smaku nie da się opisać słowami!

Wszechobecne złowrogo wyglądające marabuty

W tajskiej szkole gotowania

Bangkok to jedno z tych miejsc, do których mogę wracać bez końca. Poza egzotycznym klimatem, uśmiechniętymi ludźmi i szalonym życiem nocnym, tajskie jedzenie sprawia, że zawsze latam tam z przyjemnością. Tym razem postanowiłam nieco bardziej zgłębić jego tajniki i wybrałam się do szkoły tajskiego gotowania.

Kolorowy świat tajskiego gotowania

Przejrzałam wcześniej kilka stron internetowych i zachęcona opiniami na Tripadvisorze i od innych członków załogi wybrałam Silom Thai Cooking School zlokalizowaną tuż obok hotelu, w którym mieszkałam.

Z samego rana pojawiłam się w umówionym miejscu. Zostaliśmy podzieleni na kilkuosobowe grupy. Ja znalazłam się w jednej drużynie z dwiema Koreankami, parą z Chin, mamą z synem z Tajwanu i Japonką. Naszą instruktorką była Tajka – Kung, która na początek zaprowadziła nas na lokalny targ. Tam posłuchaliśmy małego wprowadzenia na temat najważniejszych produktów stosowanych w tajskiej kuchni i nabyliśmy wszystko to, co potrzebne nam było do późniejszego gotowania.

Krótka wizyta na lokalnym targu

Produkty do dalszego gotowania

Następnie udaliśmy się do szkoły, która znajdowała się w pobliskich, zacienionych alejkach. Włożyliśmy fartuchy, zakasaliśmy rękawy i byliśmy gotowi do działania. Pierwszym daniem, jakie mieliśmy przygotować była zupa z krewetkami Tom Yum Kung. Zaczęliśmy od wstępnego przygotowywania składników, po czym każdy dostał swoje stanowisko z palnikiem i wokiem. Wystarczyło włączyć maksymalny płomień, kilka razy zamieszać i po kilku minut pierwsza potrawa była gotowa. Bardzo szybko przekonałam się, że tajska kuchnia jest nie tylko przepyszna, ale i łatwa i szybka w przygotowywaniu. Jedynym wyzwaniem jest tak naprawdę zdobycie oryginalnych składników, których smaku często nie da się zastąpić substytutami. Mam tu na myśli takie produkty jak liście kafiru, tajska bazylia o intensywnej, pieprzowej nucie, czy piekielnie ostre papryczki „bird’s eye”.

Dumni z pierwszej, niemal samodzielnie przygotowanej potrawy, artystycznie ją przybraliśmy i zjedliśmy ze smakiem.

Gotowanie czas zacząć

Z moją azjatycką drużyną przy palnikach

Moje pierwsze dzieło - Tom Yum Kung (100 000 w skali Scoville'a)

Następną pozycją w menu miało być sztandarowe danie kuchni tajskiej – pad thai. Podobnie jak w przypadku zupy, jego przygotowanie okazało się szybkie, łatwe i przyjemne.

Klasyk, czyli Pad Thai - smakuje o niebo lepiej niż wygląda, przysięgam!

Następnie nadszedł czas na tajskie rolki – surowe warzywa zawijane z tofu i kurczakiem w papier ryżowy. Charakteru tej lekkiej przekąsce nadawał słodko-kwaśny sos, który przygotowaliśmy na bazie pasty ze świeżego tamaryndowca.

Gotowi do rolowania

Tajskie rolki z sosem słodko-kwaśnym

Nieco bardziej czaso- i pracochłonne okazało się zielone curry. Przygotowanie w moździerzu pasty stanowiącej bazę tego dania wycisnęło z nas siódme poty. Kung wyznała zresztą, że sami Tajowie rzadko się zabierają za jej domową produkcję i zazwyczaj idą na skróty, kupując gotowce. Nie mam tu na myśli jednak sosu z saszetki, świeżo przygotowane pasty są dostępne w różnych wariantach kolorystycznych na niemal każdym straganie.

Gdy przebrnęliśmy przez ucieranie składników w moździerzu, dalej było już z górki. Curry okazało się moim faworytem pośród przygotowanych tego dnia dań.

Okupione potem i zakwasami zielone curry, było warto!

Ostatnim punktem programu był obłędny deser Mango Sticky Rice, który przygotowywaliśmy w międzyczasie pomiędzy poprzednimi daniami. Najważniejsze jest odpowiednie ugotowanie ryżu tak, aby nabrał kleistej konsystencji i aby jednocześnie dało się wyodrębnić poszczególne ziarenka. W szkole przygotowaliśmy go w tradycyjny sposób, w bambusowym parowniku o stożkowatym kształcie. Jego smak to była istna rozkosz, pięknie udekorowany okazał się najlepszym zwieńczeniem kulinarnych dokonań tego dnia.

Kulinarna doskonałość - Mango sticky rice

Cały kurs trwał około 3 godzin, i kosztował 900 batów, czyli ok. 100 zł. Wydaje mi się, że to niewiele za taką przyjemność! Dodatkowo po zakończeniu kursu otrzymaliśmy książeczki o tajskiej kuchni zawierające przepisy na powyższe i wiele, wiele innych dań. Gorąco polecam, tylko nie zapomnijcie zabrać ze sobą apetytu, bo głodni na pewno nie wyjdziecie.

Namiary:

Silom Thai Cooking School

http://www.bangkokthaicooking.com/